Η βασιλόπιτα που μας έρχεται από τη Μικρά Ασία και την Πόλη (πανάρχαιες εστίες του ελληνισμού) αν και παρασκευαζόταν με διαφορετικό τρόπο ανά περιοχή είχε ένα ενιαίο εθιμικό πλαίσιο, συνοδευόταν από ένα τελετουργικό κοπής και βασιζόταν στην ευετηριακή λογική δηλαδή την αναζήτηση του τυχερού της χρονιάς με την τοποθέτηση ενός νομίσματος το οποίο όποιος το έβρισκε θεωρούνταν ο καλότυχος της χρονιάς .
Μάλιστα σε μερικές περιοχές σφράγιζαν την Πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα με μια ειδική (σπάνια) σφραγίδα με το σύμβολο του δικέφαλου αετού υποδηλώνοντας το βυζαντινό παρελθόν της συγκεκριμένης περιοχής και προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο το θρησκευτικό συμβολισμό και την ιερότητα στην βασιλόπιτα. Αλλοτε κυριαρχούσε ένας μεγάλος δικέφαλος αετός στο κέντρο της βασιλόπιτας και άλλοτε η βασιλόπιτα σφραγιζόταν στα τέσσερα άκρα με μικρότερους αετούς.
Οι σφραγίδες των φωτογραφιών είναι πολύ παλιές διασώθηκα από βέβαιη εξαφάνιση αφού πλέον τέτοια αντικείμενα σπανίζουν και όσες οικογένεις τα κατέχουν δεν τα εκτιμούν, τα θεωρούν περιττά.Οι βασιλόπιτες με τον δικέφαλο αετό ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένες και στα Δωδεκάνησα, στη Σμύρνη και τα περίχωρά της. Μάλιστα όταν τη βασιλόπιτα έφτιαχνε νοικοκυρά φρεσκοπαντρεμένη, εκτός από το σύμβολο του δικέφαλου αετού περιλάμβανε και σύμβολα ευγονίας και καλοζωϊας όπως τα περιστέρια που θα διακρίνετε στην παρακάτω σφραγίδα, τα γαμήλια στέφανα καθώς και το σύμβολο του σταυρού που στόλιζε κάθε αρτοπαρασκεύασμα και αποτελούσε αποτροπαϊκό σύμβολο του κακού.
